حضرت صدیقه کبری(س) پشت در می ایند و می فرمایند:

ای گمراهان دروغ پرداز! چه می گویید! وچه چیزی را طلب می کنید؟

پاسخ روشن است،آنها خروج امیرمومنان علی (ع) را خواستارند. عمر می گوید:این

اباطیل را رها کن وسخنان زنانه را کناربگذار به علی بگو خارج شود.

صدیقه طاهره(س) امنتاع می کنند.ایشان می دانند که این قوم،قصد جان امیرمومنان(ع)

را دارند مهاجمان هیزم ها را به آتش می کشند،آتش به چوب در اثر می کند و دود وارد

خانه می شود.قنفذ تلاش می کند که در را باز کند.حضرت(س) مانع می شوند.عمر با

تازیانه دست های بانوی دو سرا را از در دور می سازد.لگد عمر در آتشین را می گشاید و

حضرت صدیقه(س) در بین دیوار و در فرزند خویش حضرت محسن(ع) را از دست

میدهند.ایشان از هوش رفته و با صورت بر زمین می افتند مهاجمان وارد خانه می شوند و

امیرمومنان(ع) را با ریسمان سیاه که بر گردن ایشان افکنده اند،بیرون می آورند.آن

حضرت(ع) رو به قبر رسول خدا(ص) می نمایند و می گویند:ای پسرمادرم!این قوم مرا

خوار کردند و بر قتل من همت گماشتند.صدیقه طاهره(س) به هوش می ایند وبه سوی

امیر مومنان(ع) می روند تا آن حضرت(ع) را از دست مهاجمان رهایی بخشندمهاجمان

نیک می دانند که با حضور آن بانوی الهی،بیعت گرفتن از امیرمومنان(ع) امکان پذیر

نیست و حضرت صدیقه کبری(س) مانعی در این راه است.تازیانه عمر به کتف بانوی

دوعالم می نشیند؛خالدبن ولید با غلاف شمشیر از حضرت زهرا(س) استقبال می

کند؛تازیانه ای از سوی قنفذ صورت و چشم حضرت صدیقه را نشان می رود؛مغیرةبن

شعبه نیز ضرباتی بر پیکر رنجور دخت رسول خدا(ص) وارد می آورد............

اینک امیرالمومنان علی(ع) را تنها و غریب،به سوی صحن می برند یگانه یاور او ،غرق در

خون،بر زمین افتاده است.